Wia Buze en Hans Hauer: de Molenberg voelt Aigen en Thoes
9 mei 2021
Zangeres Wia Buze (51) en drummer Hans Hauer (59) houden van De Molenberg, het Theater en Congrescentrum dat in 1976 werd gebouwd en nu, 45 jaar later, wordt gesloopt.
For Your eyes only
‘Ik stond hier in 1986 voor het eerst op het podium’, vertelt Wia. ‘Ik was 16 jaar en had net een talentenjacht gewonnen in Appingedam. De toenmalige theater directeur, Jan Knollema, zat in de jury. Zo kwam het, dat ik hier op mocht treden. In het jubileumprogramma 10 jaar de Molenberg. Caré, Caré heette dat geloof ik. Ik weet nog precies wat ik zong: For your eyes only, van Sheena Easton’.
Schoolrevue
‘Ik zat in de zaal met mijn toenmalige vriendin’, vertelt Hans lachend. ‘Ik zag Wia en dacht “Die kan zingen”. Wia was echt buitenklasse.’ Hans kwam zelf al veel eerder in de Molenberg. Hans: ‘In 1978 bezocht ik een concert van Frida Boccara. Daar was ik helemaal idolaat van. In die tijd stond ik zelf ook op het podium met de schoolrevue van de RSG in Appingedam. Van 1980 tot 1986 voerden we ieder jaar zo’n revue op. Dat nam semi professionele vormen aan. Er was zelf 35.000 gulden productiegeld van diverse sponsoren voor. Toen ik allang van school was, werkte ik er nog aan mee. Dat is mijn mooiste herinnering aan dit theater. Dat waren geweldige jaren.’
Passage
Ik kwam trouwens ook heel veel bij de buren. ‘Ik speelde jarenlang in Fair Play, het huisorkest van de Bolder’ verklaart Hans. ‘Vroeger hadden De Bolder en De Molenberg één ingang. Maar toen kwamen er steeds mensen in het theater vragen waar ze konden bowlen. Daarom is het verbouwd. Heel vroeger was de trap voor het theater er ook nog niet. Je kon toen via een passage tussen de beide panden door. Zo’n beetje op de plek waar nu de foyer is. Heel gek dat dat het nu plat gaat.’
Verkering
Wia en Hans kregen verkering in 1995. Wia vertelt: ‘Ik had het Nederlandse songfestival gewonnen. Daarom werd ik in mijn geboortedorp Termunterzijl, gehuldigd. Ik werd in een koets door het dorp gereden. Achter die koets reed een boerenkar met daarop de Kuipers Jazzband, waar Hans voor die gelegenheid in mee speelde. Na de huldiging belanden we in het Zeepaardje, de kantine van de camping. Ik vond Hans leuk en vroeg iemand of hij verkering had. Toen bleek van niet, heb ik hem te dans gevraagd en zo is het gekomen’.
Nooit weer
Ze traden voor eerst samen op in de Molenberg, eind jaren negentig. ‘In de kleine bovenzaal’, herinnert Wia zich. ‘Samen met Alje van Bolhuis. Het had iets te maken met het Grunneger Bouk. Afgelopen september waren we hier het laatst. Twee optredens van een uur voor twee keer 120 man publiek. We speelden met een kleine bezetting, vanwege Corona.’ Hans deed om die reden niet mee: ‘Ik zat aan de zijkant en dacht “dit zien we dus nooit weer”. Dat doet wel wat met je. Ik ben geboren in Delfzijl en ken dit theater al mijn hele leven. We wonen al jaren in Termunten, maar ze mouten mie nait aan Delfziel kommen.’
Ridder
‘Het dierbaarste moment in dit theaterwas in 2015, toen ik geridderd werd’, aldus Wia. ‘Tijdens een concert ter ere van mijn dertig jarig jubileum, zag ik voor het laatste liedje theaterdirecteur Daniel Wever en loco burgemeester Jan Menninga het podium opkomen, met camera’s er achter aan en fotografen… Toen kreeg ik een Koninklijke onderscheiding op gespeld. Natuurlijk zaten al mijn familieleden in de zaal, en heel veel vrienden en fans. Ik werd niet eens gewoon lid, ik werd Ridder in de Orde van Oranje Nassau, voor alles wat ik betekent heb voor de streektoal. Dat was onvergetelijk.’ Hans lacht: ‘Het viel absoluut niet mee om dat al die maanden voor Wia geheim te houden. Maar dat is gelukt. Het was écht een grote verassing’.
Aigen
Wia, die al bijna veertig jaar in het vak zit, heeft in de loop der jaren in veel theaters gestaan. Ik treed op graag op in andere zalen zoals Geert Teis, De Klinker en van Berensteyn… mor dit heurt bie mie. Hier achter het podium voel ik me thuis’, zegt Wia. ‘Op het podium ook’, vult Hans aan. ‘Als we ergens anders spelen, voelt het als een zaal met publiek. Als ik hier het podium op stap, zou het ook een bruiloft kunnen zijn. Het voelt warm. Aigen.’ Wia: ‘Dat komt ook omdat hier onze familie altijd in de zaal zit en mensen uit ons dorp. Daarom voelt het anders dan in andere zalen. Aigen en Thoes. Dat is het precies.’